De afgelopen maanden hebben onze docenten vanwege de corona maatregelen alleen online les kunnen geven. Dat was even wennen! Hoe hebben onze docenten dit nu eigenlijk ervaren? In een korte blog laten onze docenten weten wat ze van deze periode vonden, welke moeilijkheden ze tegenkwamen, of er misschien ook positieve kanten waren aan het online lesgeven, etc. Als eerste: Peter Suring, onze cellodocent.

” In wat voor een tijd leven we! Als deze coronacrisis tien jaar geleden was uitgebroken, hadden we waarschijnlijk weinig kunnen uitrichten. Maar nu konden we dankzij alle digitale verworvenheden gewoon doorgaan met lesgeven! Het viel op dat een hoop ouders het heel erg op prijs stelden dat we zo snel nadat Toonbeeld moest sluiten onze lessen digitaal konden voortzetten. Dit hebben ze ons ook meerdere malen kenbaar gemaakt, wat natuurlijk erg fijn voor ons was.

Het digitaal lesgeven stelde ons natuurlijk wel voor een uitdaging. Want hoe pak je dat nu het beste aan? En welke manier van lesgeven werkt het beste voor de specifieke leerling die je tegenover je hebt. Mijn lessen zagen er niet voor alle leerlingen hetzelfde uit. Sommigen leerlingen maakten elke week geluidsopnames of een filmpje en stuurden me dat toe, waarna ik hen mijn feedback stuurde. Anderen hadden liever via skype of telefoon les, in direct contact met mij.

Het was heel amusant om te zien hoe verschillend mensen toch zijn. Terwijl de een fris gewassen met alles klaar zat bij aanvang van de les, moest de ander op het moment dat je belde, de hele handel nog bij elkaar zoeken. 

Waren er dan helemaal geen minpunten aan het digitaal lesgeven? Nou en of! Digitaal contact is echt iets heel anders dan elkaar in levende lijve zien. Daarnaast was de verbinding vaak slecht: beeld en geluid liepen ongelijk of het beeld bleef stilstaan om vervolgens in hoog tempo weer in te lopen. Dat maakt het lesgeven natuurlijk niet makkelijker!

De vervorming van het geluid was in sommige gevallen echt niet om aan te horen. Soms leek het of er met lege conservenblikken mee werd gerammeld. Of de leerling speelde gewoon door als je wilde interrumperen, ondanks roepen, schreeuwen, schelden, huilen en op het scherm tikken. En áls je dan eindelijk contact had werd de verbinding weer eens spontaan verbroken. Gelukkig krijgt dan het gevoel voor humor (bij mij althans) altijd weer de overhand. 

We hebben ons gered en daar gaat het om! Wel moet ik zeggen dat ik heel blij was weer gewoon (of zoals iemand zei: analoog) les te kunnen geven. Al ben ik bijna 71: ik kan nog heel gelukkig worden van muziek en leerlingen die zich oprecht inzetten. Dat is pas echt feest!”

Peter Suring